Jak zagrać za wszystko (all-in) w pokerze turniejowym – zasady i praktyka
All-in to sytuacja, w której gracz może zagrać za wszystko za wszystkie żetony w danym rozdaniu. Oznacza to, że w jego posiadaniu nie zostają już żetony – cały stack trafia do puli i nie można postawić kolejnego zakładu w tej ręce.
Jeśli rywal sprawdzi, obie ręce (albo wszystkie ręce, jeśli jest więcej graczy) są ostatecznie rozliczane względem puli – zgodnie z relacją w puli do stacków efektywnych; liczy się mniejszy stack (stack efektywny) między danymi graczami.
Poker all-in jest standardowym elementem strategii w pokerze turniejowym przy krótkich stackach i w wielu sytuacjach, gdy stosunek ryzyka do nagrody sprawia, że decyzja „jest all-in” staje się naturalna. All-in w pokerze nie musi oznaczać desperacji – to narzędzie nacisku, które wykorzystuje equity ręki, fold equity oraz efektywne decyzje w różnych sytuacjach przy stole.
Jak zareagować na przeciwnika, który zagrywa all-in?
Decyzja o sprawdzeniu all-ina przeciwnika to moment, który często definiuje całe rozdanie. Nie wystarczy spojrzeć na siłę absolutną swojej ręki. Trzeba zrozumieć kontekst: pula, stack, przeciwnik, faza gry. Poniżej zestaw praktycznych zasad.
1. Oceń zakres przeciwnika w pokerze
Zadaj sobie pytanie: z jakimi rękami ten konkretny przeciwnik zagrywa all-ina za swoje żetony?
– Gracz tight, który dotąd pasował i nagle wchodzi za wszystko przed flopem za głęboki stack, zazwyczaj pokazuje bardzo wąski zakres: wysokie pary, AK.
– Agresywny krótki stack w pokerze turniejowym często wsuwa all-in szeroko: as w kolorze, para średnia, król-dama suited, as-x suited – częstotliwość shove’ów bywa różna i zależy od stacków efektywnych.
Trzymaj się zasady: im szerszy zakres przeciwnika, tym częściej możesz sprawdzać z szerokim zakresem; im ciaśniejszy zakres, tym bardziej selektywnie wchodzisz w starcie za wszystkie żetony.
2. Porównaj pulę do kwoty sprawdzenia
Nie patrz tylko na to, czy twoja ręka „wygląda mocno”. Patrz na stosunek puli do kwoty, którą musisz dopłacić – gdy wszystko realnie „wchodzi do środka”, de facto jest all-in i liczą się czyste pot odds.
– Jeśli w puli jest już bardzo dużo, a ty musisz dołożyć niewielką część stacku efektywnego, sprawdzenie często staje się obowiązkowe nawet z ręką średnią.
– Jeśli dopłata oznacza zaryzykowanie wszystkich żetonów przy jeszcze relatywnie małej puli, margines błędu jest ogromny i fold jest zdrowy.
Gdy pot odds są świetne (duża pula, mały call), nie próbuj być „bohaterem, który spasuje dobrą rękę”. Po prostu dokładaj.
3. Ustal stack efektywny
Stack efektywny to mniejszy stack między tobą a przeciwnikiem – o tę pulę realnie walczycie; przy stacku efektywnym 20-30 BB decyzje różnią się od gry deep, bo zarządzasz właśnie efektywnym kapitałem w rozdaniu.
– Krótki stack pchający all-ina za kilka blindów: nawet jeśli przegrasz, nadal grasz dalej z dużą liczbą żetonów. To oznacza, że możesz sprawdzać lżej.
– Deep stack vs deep stack: call oznacza, że ryzykujesz wszystkie żetony. Tu nie ma miejsca na „ciekawość”. Zakres sprawdzenia musi być znacznie węższy.
Nie traktuj wszystkich all-inów tak samo. All-in za 7 BB i all-in za 150 BB to zupełnie inne sytuacje strategiczne, bo kontekst różni się zarówno w puli do stacków efektywnych, jak i przez rozkład ryzyka.
4. Policz swoje equity przeciwko zakresowi przeciwnika
Equity to twoja szansa na wygranie rozdania przeciwko zakresowi rąk przeciwnika.
– Para dziesiątek przeciwko losowemu short stackowi ma często wystarczające equity, żeby sprawdzić.
– Ta sama para dziesiątek przeciwko super-tight graczowi, który zagrywa all-in tylko z AA/KK/QQ/AK, robi się borderline albo wręcz słaba.
Myśl nie „czy moja ręka jest dobra”, tylko „czy moja ręka ma wystarczające equity przeciwko temu, z czym on może tak zagrać”.
5. Uwzględnij fazę gry i presję turniejową
W pokerze turniejowym wejście all-in może oznaczać odpadnięcie z gry – w wielu sytuacjach decyduje nie tylko siła ręki, ale także ICM i pozycja względem średniej. Wchodzą w grę pieniądze, tak zwany ICM. Nie wszystkie rozdania są warte ryzyka za wszystko.
– Blisko stołu finałowego short stacki często pasują za szeroko, bo każde przetrwanie podbija realną wartość ich żetonów. Ty możesz to wykorzystać i agresywnie zagrywać all-iny.
– Jednocześnie, jako średni stack, często nie chcesz sprawdzać all-ina chip leadera marginalną ręką, bo możesz stracić całe equity wypłat.
W turnieju nie chodzi tylko o wygranie rozdania. Chodzi o przetrwanie. Czasem pas lepszej ręki jest poprawny, bo utrzymujesz uczestnictwo w grach.
6. Oddziel value od blefu
Zapytaj: czy przeciwnik może zagrywać all-ina jako blef w tej konkretnej sytuacji?
– Jeśli jego linia nie reprezentuje sensownych value rąk, a jednak wsuwa zagranie all-in na riverze, to często oznacza blef.
– Jeśli przeciwnik nigdy nie blefuje (są tacy gracze!), a nagle zagrywa all-ina na riverze „za wszystko”, to zwykle nie jest moment na hero call.
Przeciwko graczom, którzy rzadko blefują, pasuj mocne, ale nie nutsowe ręce. Przeciwko maniakom łap blefy i sprawdzaj szerzej.
7. Sprawdź spójność linii przeciwnika
Czy historia rozdania ma sens?
– Jeśli przeciwnik pasywnie sprawdzał przed flopem i na flopie, a nagle zagrywa ogromny all-in na riverze, reprezentując tylko jedną teoretycznie możliwą kombinację nutsów, być może to blef, który ma cię wyrzucić z top pair.
– Jeśli przeciwnik betował mocno każdą ulicę, budował pulę od flopa i teraz po prostu kończy akcję all-inem za resztę stacku efektywnego, to częściej wygląda na value bet.
Blefy częściej „wybuchają nagle”. Value częściej „rosło od początku rozdania”.
8. Policz konsekwencje przegranej za wszystko
To brzmi banalnie, ale ma gigantyczne znaczenie praktyczne.
– Jeśli call i przegrana oznacza, że odpadasz z turnieju – stawka jest maksymalna.
– Jeśli call i przegrana tylko zrówna cię ze średnim stackiem przy stole – stawka jest mniejsza.
– Jeśli call i wygrana robi z ciebie chip leadera z gigantyczną przewagą w grze, korzyść też ma wartość turniejową.
Niektóre sprawdzenia są dobre nie dlatego, że są czysto matematyczne, tylko dlatego, że potencjalna nagroda (np. bycie liderem stołu) daje ci ogromną przewagę na kolejne poziomy blindów.
9. Widzisz tilt? Dostosuj się natychmiast do tego jak gra
Emocje przeciwnika są informacją.
– Jeśli rywal właśnie przegrał duże rozdanie w puli all-in i wygląda na zdenerwowanego, jego kolejny shove bardzo często będzie za szeroki.
– Jeśli rywal wygrał ogromnego all-ina chwilę wcześniej i „czuje się nietykalny”, może zacząć naciskać stół i wsuwać kolejne all-iny jako presję.
Tilt przeciwnika to darmowe equity. Przeciwko tiltującemu graczowi sprawdzaj lżej. Przeciwko graczowi zrelaksowanemu, pewnemu siebie i pasywnie czekającemu na potwora – graj ciaśniej.
10. Bądź gotów spasować, a nie grać mocną rękę
To brzmi nienaturalnie, ale to jedna z największych różnic między graczem rekreacyjnym a graczem zaawansowanym.
– Para króli nie jest „automatycznym callem” w każdej sytuacji.
– Top pair top kicker nie zawsze oznacza, że musisz sprawdzić all-in na riverze za efektywny 200 BB stack.
„To za mocne, żeby spasować” to zdanie, które w pokerze kosztuje całe stacki. Jeśli linia przeciwnika mówi ci, że jesteś bity, nie bój się wyrzucić ręki, nawet jeśli emocjonalnie czujesz, że to boli.
Podsumowanie – krótkie zasady gry all-in
All-in to zagranie „za wszystko”, w którym gracz wkłada wszystkie żetony do puli; w żargonie all oznacza pełne ryzyko jednego rozdania, a wynik jest rozliczany względem stacku efektywnego. Poker all-in bywa zagraniem na value, bywa blefem, bywa ruchem technicznym wynikającym z tego, jak mały jest stack efektywny względem puli. W pokerze turniejowym to normalny element gry. W grach cash pojawia się w momentach, gdy pula jest bardzo duża lub gdy ktoś chce wymusić maksymalną presję na rywala.
Czasem sprawdzenie all-ina szerokim zakresem jest obowiązkowe, bo w puli jest już ogrom żetonów i przeciwnik zagrywa szeroko. Czasem najlepsza gra to pas nawet mocnej ręki, gdy wiesz, że przeciwnik nie blefuje i zagrywa all-ina tylko z nutsami. Świadomy gracz patrzy chłodno: pula, zakres, equity, relacja w puli do stacków efektywnych oraz ryzyko utraty wszystkich żetonów – i na tej podstawie podejmuje efektywne decyzje.